Głębsza Świadomość

Cześć, jestem Magda z Selfmastery.pl, dzisiaj temat ciemnej nocy duszy. Opowiem o procesie transformacji, który zbliża nas ,do bycia bardziej świadomymi twórcami świata.

Jeżeli właśnie wali Ci się świat, wszystko straciło sens, brakuje Ci energii, ale masz za to poczucie totalnego chaosu i zagubienia, to być może doświadczasz tak zwanej ciemnej nocy duszy. Tak się składa, że akurat sama doświadczam wszystkiego, co przed chwilą opisałam i szczerze mówiąc, najchętniej nie nagrywałabym tego filmu. Ale robię to, bo chcę żebyśmy pełniej zrozumieli, co się w tym czasie dzieje i żeby opowiedzieć Ci o potencjalnej wartości tego kryzysu. Sobie i Tobie chcę też powiedzieć, że to nie jest żaden koniec świata, chociaż tak się wydaje. To jest normalny element rozwoju a nie porażka w rozwoju, jak to niektórzy specjaliści od pozytywnego myślenia, widzą każde odstępstwo od stanu wiecznej szczęśliwości. To jest etap, czas transformacji. I jakby źle nie było, to mimo wszystko, to doświadczenie jest darem i czymś pozytywnym, ale nie w takim sensie w jakim przywykliśmy do pozytywności. Mam nadzieję, że uda mi się dzisiaj przekazać chociaż trochę sensu i nadziei w tym, pozornie bezsensownym czasie. Chcę też połączyć dzisiejszy film z filmem o byciu świadomym twórcą lepszego świata. Oba te filmy, głęboko dotykają duchowości i z tej perspektywy będę mówiła dzisiaj o ciemnej nocy duszy. Jako o inkubatorze Twojego rozwoju duchowego, czyli pogłębieniu Świadomości. Bo zanim będziemy mogli stać się bardziej świadomymi twórcami świata, sami musimy przejść przemianę i stać się bardziej świadomi. To się wydaje oczywiste. O ciemnej nocy duszy, można też mówić z perspektywy psychologicznej, jako o kryzysie egzystencjalnym. Ale ta perspektywa, też przez moje doświadczenie, wydaje mi się ograniczona. I chociaż ten element psychologiczny ma w tym procesie pogłębiania świadomości duże znaczenie, to myślę, że to jest raczej część tej przemiany a nie całość przemiany. Dlatego, żeby dzisiaj powiedzieć to, co chcę powiedzieć, będę zamiennie używała określeń typu – Świadomość, Bóg, Brahman, Siła Wyższa i tym podobne. Podstaw tutaj sobie cokolwiek chcesz. Ja chcę opowiedzieć o ciemnej nocy duszy uniwersalnie a to też znaczy, że będę odwoływać się do jakichś tradycji. Bo fakt jest taki, że ciemna noc, jest doświadczeniem uniwersalnym, ludzkim, bez względu na to w co wierzysz. Chociaż myślę, że komponent otwartości na duchowość jest tutaj bardzo ważny, bo bez tego to doświadczenie może być widziane jako coś niewyjaśnionego, naprawdę złego, strasznego i przykrego. Zresztą chyba jasne jest to, że proces stawania się bardziej świadomym, czyli w naszym kręgu kulturowym, proces jednoczenia się z Bogiem, to nie są same przyjemności i pozytywne emocje. Mam nadzieję, że to jest jasne. Chcę zacząć od tego czym w ogóle jest ciemna noc duszy?

Ciemna noc duszy

Najprościej mówiąc, ciemna noc duszy, to jest głęboki kryzys egzystencjalny. Kryzys poczucia sensu, przez który następuje rozwój duchowy czyli pogłębienie świadomości. To z kolei, prowadzi do głębszego współczucia dla siebie i innych, większej wrażliwości, miłości i życia w oparciu o tak odmienioną percepcję. W tym procesie następuje rozpad i przebudowa sposobu podejścia do naszej osobistej historii. Rozluźniają się więzy, które łączą nas z tą historią. Czyli ciemna noc to nie jest chwilowy zły nastrój albo spadek energii. To jest połączenie czegoś na kształt depresji z totalnym chaosem w którym nie wiadomo, co ze sobą zrobić, w którą stronę się zwrócić, czego się chwycić i co się dzieje w ogóle. To jest dezintegracja znaczeń, jakie nadawaliśmy do tej pory swojemu życiu. Towarzyszą temu pytania w stylu – jaki to wszystko ma sens? Czy to już wszystko, co mnie czeka? Czy tak już będzie zawsze? W tym czasie wszystko nam się rozłazi w rękach. Człowiek już nie wie kim jest i jak jest. Bo to czego do tej pory był w miarę pewny, rozpada się na jego oczach. Niby znane rzeczy, stają się nieznane, obce a nawet wrogie. Wzorce się rozpadają, fundamenty na których do tej pory opieraliśmy swoje życie się dezaktualizują. Samo to określenie – ciemna noc – w kontekście rozwoju duchowego, pochodzi od Św. Jana od Krzyża, który był mistykiem i karmelitą. On napisał przepiękny wiersz, który ma tytuł ‘Ciemna noc’, napisał też wyjaśnienie tego wiersza, kawałek po kawałku. Całość dotyczy etapów, jakie dusza przechodzi po drodze do zjednoczenia z Bogiem. Można powiedzieć, że to jest coś w stylu etapów pogłębiania poziomu świadomości. To jest oczywiście opisane z perspektywy jednej tradycji, ale jak mówiłam, ciemna noc to jest zjawisko uniwersalne, dlatego nie ma znaczenia czy przeczytamy o tym w Gicie czy u Świętego Jana od Krzyża. Kiedy pojawia się ciemna noc?

Kiedy się pojawia

W różnych momentach, tu nie ma reguły. Może towarzyszyć na przykład szybkiemu rozwojowi duchowemu, takiemu zachłyśnięciu się duchowością czy praktykami duchowymi. Czasem pojawia się spontanicznie, bez powodu. A czasem jest odpowiedzią na jakieś wydarzenie zewnętrzne – śmierć kogoś bliskiego, rozstanie, zwolnienie z pracy, czasami pojawia się kiedy jesteśmy blisko osiągnięcia jakiegoś dużego celu na którym nam zależało, albo po tym jak go osiągnęliśmy. U mnie, wszystko zaczęło się jakieś 8 miesięcy temu i trwa do dzisiaj. A początkiem był, nazwijmy to, wgląd psychologiczny. Dlatego mówię, że tutaj nie ma reguły. Nie warto oddzielać psychiki, ciała i duchowości od mycia naczyń, bo nie znamy dnia ani godziny. Ale po co to wszystko? Po co pojawia się ciemna noc? I jak to się ma do bycia świadomym twórcą lepszego świata?

Po co to wszystko

Przez stawanie się bardziej świadomymi, możemy coraz pełniej wyrażać swoją prawdziwą naturę działając w świecie. Możemy używać naszych talentów, żeby lepiej służyć światu i ludzkości. A żeby to było możliwe, to poza poznaniem swoich talentów, potrzebujemy odkleić się od koncentracji tylko na sobie. To właśnie jest wynikiem transformacji. W czasie ciemnej nocy, rozpada się to na czym się zwykle koncentrujemy – nasz świat zbudowany z naszej historii, przekonań, nadanych znaczeń i przywiązań. Jesteśmy tak do tego przyklejeni, że swobodnie można powiedzieć, że to my się rozpadamy. Bo to wszystko jest skupione na ja, mnie i moje. Ciężko się odkleić od tego wszystkiego, nawet kiedy inicjujemy to przez różne praktyki duchowe. Potrzebujemy pomocy w tym, żeby trochę się z tego wyzwolić. Bo z tej egocentrycznej pozycji nie jest możliwe konstruktywne służenie światu i ludzkości. Potrzebujemy przetrzeć oczy, czyli usunąć sprzed nich to, co nam przesłania Rzeczywistość. Jak to ładnie ktoś kiedyś ujął – nie można służyć dwóm panom. I właśnie tutaj przychodzi nam z pomocą ciemna noc. To jest pomoc, chociaż mówię to z oporem w tej sytuacji w jakiej jestem. Bo kiedy nasz egocentryczny świat się rozpada, zaczyna przebijać inny wymiar. Warunki jakie tworzy ciemna noc, czyli de facto kryzys, to nie jest zła rzecz. Żeby przejść przemianę, to co stare musi się rozpaść. I tu wcale nie chodzi o to, żeby dzięki temu stać się kimś lepszym. To nie jest kolejna, lepsza wersja Ciebie. Raczej człowiek staje się kimś nowym, to jest lepsze określenie. To jest droga przez ciemność do coraz większej jasności a nie do coraz lepszej ciemności. To jest Twoje odrodzenie duchowe, emocjonalne a nawet fizyczne. Wszystko fajnie, ale skąd masz wiedzieć, że to to? Jak to rozpoznać?

Jak ją rozpoznać

Każdy to przeżywa trochę inaczej, ale nie umknie Ci raczej mieszanka rozpaczy, chaosu i bezradności. To jest takie uczucie jakby dosłownie cały świat się walił. Jakby już nic dobrego człowieka miało nie spotkać. Możesz w tym czasie czuć się fatalnie fizycznie i psychicznie, możesz nie mieć na nic siły. Zero motywacji. Najlepiej siedzieć i tyle.

Poza tym, wszystko, co do tej pory sprawiało Ci radość przestaje sprawiać radość. Rzeczy tracą smak i kolor, wszystko jest szare, nijakie. Ludzie z którymi fajnie się spędzało czas, nagle nie są już tacy fajni. Podobnie jest ze wszystkim. Nic nie cieszy a robienie czegokolwiek wymaga nadludzkiego wysiłku. Jak Ci się ten ładnie ułożony świat rozpada, to tracisz też poczucie kierunku i sensu. Jakby nagle jakiś dementor się przyplątał. Było dobrze a tu nagle jakby ktoś zgasił światło. Nie wiesz już kim jesteś ani czego chcesz. W sumie to nic już nie chcesz a jednocześnie chcesz wszystkiego. To jest czas dezorientacji kompletnej. Nie ma się gdzie zwrócić po pocieszenie, bo nic nie działa. A najgorsze jest to, że masz wrażenie, że to już tak zostanie, że to się nie zmieni. Czarna smoła i Ty – zawsze razem.

Raczej nie umkną Ci też wahania nastroju. I to takie solidne. Łatwo możesz wpadać w skrajności. Całe spektrum można zaliczyć i to ekspresowo. Od zachwytu, przez irytację, zniecierpliwienie, gniew, poczucie winy i użalanie się nad sobą aż po nienawiść do samego siebie i do innych ludzi. Wychodzi Twoje ciemna strona. Stajesz twarzą w twarz z tym czego już dłużej nie możesz ukryć. Różne rzeczy sobie uświadamiasz, często to nie jest nic miłego. Możesz się przez to wszystko czuć przytłoczony, zdezorientowany, bezsilny. Od razu dla wyjaśnienia dodam, że mówię to wszystko też do kobiet. Kiedy używam słów – bezsilny, zdezorientowany – to mówię o człowieku w ogóle a nie tylko o mężczyznach. Żeby to było jasne. Oprócz emocji, będą Cię pewnie też atakowały bardzo ciemne, krytyczne i okrutne myśli na Twój własny temat. Przekonania o byciu bezwartościowym śmieciem, o swojej marności generalnie, to w tym czasie nie jest nic zaskakującego. Czyli bycie zalewanym trudnymi emocjami i toksycznymi myślami, to są typowe objawy ciemnej nocy duszy. Właśnie dlatego mówiłam, że ciemna noc ma aspekt psychologiczny i to zdecydowanie. I to działa na dwóch frontach – z jednej strony oczyszcza a z drugiej kładzie fundamenty. Pojawia się nowy poziom świadomości na którym potem, po integracji tej transformacji, oprze się Twój nowy sposób funkcjonowania.

W czasie ciemnej nocy duszy możesz też czuć, że wszyscy Cię opuścili. Wydaje Ci się, że jesteś całkiem sam, nikt Cię nie rozumie i nie zrozumie. Dlatego możesz się izolować od ludzi. Dużo czasu będziesz chciał spędzać sam. W czasie ciemnej nocy i tak będziesz takim sobie towarzyszem gier i zabaw. Raczej będziesz miał ochotę wycofać się z życia i zniknąć. Może też pojawić się myśl o samobójstwie. Ale to niczego tak naprawdę nie rozwiązuje dlatego, że nie ma innego miejsca niż tutaj, czyli i tak wylądujesz tutaj. Dlatego nie zabijaj się, bo to nic nie zmieni. Ale to jest temat na inny film. Musisz być tym kim jesteś i ten proces zbliża Cię do tego.

Nie wiem czy u każdego, ale u mnie objawem ciemnej nocy bywają też koszmary. I to bardzo brutalne, okrutne i krwawe. Ludzie rzucają się z okien, wszędzie śmierć i przerażenie. Po czymś takim budzi się człowiek cały zlany potem. To nie sprzyja wysypianiu się ani optymizmowi. Jeszcze bardziej nakręca huśtawki emocjonalne. Jeszcze trudniej to wszystko znosić.

Kolejny objaw to to, że trudno się myśli. Trudno uciec w świat fantazji i przyjemności zmysłowych. To po prostu nie działa a nawet robi gorzej. Nie zabrzmi to dobrze, ale trzeba w tym po prostu siedzieć. Nie ma racjonalnego wyjścia. Trudno też racjonalnie wytłumaczyć to, co się z Tobą dzieje, samemu sobie i innym. Ja się łapię na tym, że najlepiej mi po prostu milczeć. Tracę w ogóle potrzebę mówienia. Trudno oddzielać mi pojęciowo rzeczy od siebie, wszystko się jakby zlewa. Znika potrzeba klasyfikowania rzeczy – to jest to a to jest tamto. Już nieważne, co czym jest. Nie za bardzo wychodzą konceptualizacje. To jest w tym czasie coś normalnego.  I chcę żebyśmy wszyscy zrozumieli, że takie chwile będą w rozwoju. To jest rzeczywistość rozwoju, nie tylko przyjemne momenty, co nam się próbuje czasem wmawiać. Ale co tutaj tak naprawdę się dzieje na głębszym poziomie? Co byśmy zobaczyli zaglądając za kurtynę tego procesu transformacji?

Co się dzieje na głębszym poziomie

Tak do końca nie wiadomo. Różne są opisy i teorie na ten temat w zależności od tradycji. Na przykład, według Św. Jana od Krzyża, mamy dwa poziomy ciemnej nocy – ciemną noc zmysłów i ciemną noc duszy. One sobie funkcjonują razem, ale wszystko zaczyna się od ciemnej nocy zmysłów. Czyli odcięcia zmysłów i umysłu, od kierowania się na zewnątrz, przez zabranie im radości i przyjemności z obcowania z krzykliwym światem zewnętrznym. Dlatego czujemy się jak się czujemy w czasie ciemnej nocy. To ma nas zwrócić do wnętrza. To zaciemnienie, pełni taką samą funkcję jak zwykła noc dla gwiazd. Czyli zapada ciemność i pojawia się zupełnie inny wymiar – nagle widzimy gwiazdy, których w ciągu dnia nie było widać. A żeby było ciekawiej, to ciemna noc duszy jest tylko pozorna. Dlatego, że wcale nie wynika z ciemności. Możemy być oślepiani na dwa sposoby – przez ciemność  albo przez duży blask. Według Św. Jana od Krzyża, Bóg działa, ale my nie jesteśmy w stanie tego zobaczyć, bo dusza tonie w oślepiającym blasku w którym zachodzi tak zwana bierna transformacja. Czyli oderwanie nas od przywiązań, których sami byśmy raczej nie byli w stanie odpuścić. Wyobraź sobie kawał betonu, który powoli jest rozsadzany od środka przez potężne korzenie. Kawałek po kawałku beton pęka, aż zostaje pochłonięty przez korzenie, przez życie. To samo dzieje się z Tobą w procesie transformacji – coraz mniej betonu, coraz więcej korzeni. Krok po kroku, kolejny krok do zjednoczenia z Wszechświatem, Życiem itd. Coraz mniej Ciebie, coraz więcej Świadomości i dzięki temu możliwości tworzenia lepszego świata z bezinteresownej intencji, Twoimi rękami, Twoimi talentami. Twoje zasoby stają się coraz bardziej narzędziami do wyrażania głębszej Świadomości, Twojej prawdziwej natury. A im więcej Świadomości tym mniej cierpienia w Twoim życiu, bo poziom cierpienia jest powiązany z poziomem Świadomości.  Czyli ciemna noc jest w sumie naszym sprzymierzeńcem, bo pogłębia Świadomość. Chociaż jak jest się w środku to ciężko uwierzyć, że tego cierpienia kiedykolwiek będzie mniej. Ja doskonale wiem jak to wszystko, co mówię brzmi i wiem, że to jest jakaś kolejna teoria na ten temat. W zależności od tradycji opowieść i słowa będą trochę inne. Jeżeli poczytasz sobie Gitę, to zobaczysz, że zaczyna się od takiego właśnie kryzysu. Od Kryzysu Ardźuny, wielkiego wojownika. Tak czy inaczej, jeżeli kiedykolwiek wcześniej oświadczyłeś ciemnej nocy, to o ile sam opis tego, co się dzieje może być różny, to myślę, że wiesz doskonale o czym mówię. To oczywiście nie znaczy, że wiedza tutaj cokolwiek zmienia. Trzeba sobie jakoś w tym czasie radzić. Jak to przetrwać?

Jak sobie radzić

Pierwsze, co chcę powiedzieć to to, że nie mamy żadnej kontroli nad tym procesem. Na pewno nie ma, co z tym walczyć i na siłę próbować wracać do samopoczucia sprzed kryzysu. Nie ma też, co próbować za bardzo od tego uciekać. Najlepszym i najszybszym sposobem na wyjście z ciemnej nocy, jest dbanie o siebie w miarę możliwości, tworzenie przestrzeni na to, co z nas wychodzi i poddanie się temu ze świadomością tego do czego to ma prowadzić. Nie próbuj zawracać, bo to tylko pogarsza wszystko. Chyba Churchill powiedział – ‘Jeżeli przechodzisz przez piekło, nie zatrzymuj się’. I to jest najlepsza rada na ten czas. Dlatego po prostu zrób sobie przestrzeń, daj sobie czas. Przestań wymyślać, próbować pojąć rozumiem to co się z Tobą dzieje i kombinować jak tu uciec. Tego nie da się w ten sposób rozwiązać. Tracisz tylko czas. Twoja bierność w sensie wewnętrznym, jest po Twojej stronie w tym procesie. Nie popychaj tego nawet jak masz wrażenie, że to siedzenie i cierpienie to jest strata czasu. Oszczędzaj siły i odpoczywaj, nie zmuszaj się do niczego. Przyjdzie moment w którym będzie trzeba przeorganizować swoje życie, zgodnie z tym, co przyniosła Ci transformacja. Wtedy te siły będą Ci naprawdę potrzebne. Oczywiście rozumiem, że większość z nas w tym procesie będzie musiała w miarę możliwości normalnie funkcjonować. Dlatego dobrą praktyką, jest ograniczenie liczby zajęć na tyle na ile to możliwe. Możesz też poszukać wsparcia, jedna życzliwa osoba wystarczy. Taka, która nie będzie zadawać miliona pytań, tylko po prostu sobie będzie. Trzeba też liczyć się z tym, że po tym całym chaosie opadnie kurz i pojawi się pustka. To wszystko musi się  jeszcze zintegrować, przebudować i okrzepnąć na tyle żebyś mógł z tego miejsca działać w świecie i widzieć w którą stronę to działanie powinno pójść. Dlatego uzbrój się w cierpliwość. Dopiero z tego miejsca będziesz mógł, bardziej świadomie, tworzyć lepszy świat.

Na dzisiaj to wszystko. Jeżeli uważasz ten film za ważny i przydatny dla siebie, podziel się nim z przyjacielem, polub go, zostaw mi swój komentarz. Poza tym jak zawsze zapraszam na coaching 1 na 1 ze mną. Więcej informacji znajdziesz na Selfmastery.pl. Dziękuję, wszystkiego dobrego i do zobaczenia.

MAGDA ADAMCZYK